Kolano skoczka

to problem, który daje o sobie znać bólem więzadła rzepki. 

Zwykle objawy postepują stopniowo. Na początku ból mija zaraz po zakończeniu ćwiczeń, z czasem utrzymuje się coraz dłużej, aż do ciągłego bólu uniemożliwiającego jakąkolwiek aktywność fizyczna.

Związany jest on ze zmianami degeneracyjnymi, które pojawiają się w samym więzadle.

Statystyki dotyczące częstości występowania kolana skoczka mogą być niedoszacowane, ze względu na to, że wielu sportowców nie zgłasza się z tym problemem, dopóki ból nie narasta do rozmiarów uniemożliwiających dalsze treningi.

W jednym z badań przebadano kilka grup i tak u:

• Sportowców rekreacyjnych, zmiany w więzadle rzepki wykryto u 14,4% siatkarzy
• Sportowców wyczynowych, najwięcej zmian bo aż u 34% wykazano u koszykarzy, a średnia dla wyczynowo uprawiających sport to 22%.

Jak doskonale widać czynniki ryzyka to sporty z dużą ilością wyskoków i lądowań. Dodać do tego można płeć męską (Mężczyźni są też dwukrotnie bardziej narażeni na ten problem), małą elastyczność mięśni kulszowo-goleniowych i ograniczenie zgięcia grzbietowego stopy. Kalkulator BMI

W diagnostyce tego problemu wykorzystuje się często przysiad na jednej nodze(taki jak na grafice załączonej do posta), mierząc możliwy zakres ruchu i zaznaczając kiedy pojawia się ból. Jest to też świetny test do samodzielnego monitorowania postępów leczenia.

Oczywiście w trakcie wywiadu i badania, ból poniżej rzepki należy zróżnicować z patologią błony maziowej, ciała tłuszczowego Hoffy, zaburzeniem toru ruchu rzepki i chorobą Osgood-Schlatter’a (zwłaszcza u osób dorastających).

Samo leczenie wynika z hipotezy postawionej na podstawie wywiadu. Niezwykle istotny i cechujący się dużą skutecznością, jest trening ekscentryczny m. czworogłowego i m. Kulszowo-goleniowch.

Oczywiście jeśli w wywiadzie pojawiają się informacje o wcześniejszych kontuzjach/złamaniach/operacjach/bliznach w tej samej kończynie lub tułowiu, to są to okolice do sprawdzenia, których odpowiednie opracowanie, niezwykle przyspiesza leczenie.

W jednym z badań[6], leczenie metodą manipulacji powięzi przyniosło duże zmniejszenie bólu zarówno krótko, jak i długoterminowo.

Poza ćwiczeniami i działaniami manualnymi można zastosować jeszcze fale uderzeniową, osocze bogatopłytkowe, a w skrajnych przypadkach także zabiegi operacyjne.

Fala uderzeniowa w porównaniu do osocza daje porównywalne efekty do 2 miesięcy po zabiegu. 6 i 12 m-cy zdecydowanie lepiej wypada już osocze, zatem jeśli problem jest średnio nasilony, fala uderzeniowa i odpowiedni trening może być wystarczającym i tańszym rozwiązaniem. W trudnych przypadkach, lepiej od razu zdecydować się na osocze.

Udanego poniedziałku i całego tygodnia!

Bibliografia:

1. Zwerver, J. Et al: „Prevalence of Jumper’s knee among nonelite athletes from different sports: a cross-sectional survey.” Am J Sports Med. 2011; 39: 1984–1988
2. Purdam, C.R et al.: „VIS tendon study group. Discriminative ability of functional loading tests for adolescent jumper’s knee.” Phys Ther Sport. 2003; 4: 3–9
3. Kountouris, A. and Cook, J. Rehabilitation of Achilles and patellar tendinopathies. Best Pract Res Clin Rheumatol. 2007; 21: 295–316
4. Frohm, A., et al.: „Eccentric treatment for patellar tendinopathy: a prospective randomised short-term pilot study of two rehabilitation protocols.” Br J Sports Med. 2007; 41: e7
5. Purdam, C.R. et al: „A pilot study of the eccentric decline squat in the management of painful chronic patellar tendinopathy.” Br J Sports Med. 2004; 38: 395–397
6. Pedrelli, A., Stecco, C., and Day, J.A. Treating patellar tendinopathy with Fascial Manipulation. J Bodyw Mov Ther. 2009; 13: 73–80
7. Vetrano et al.: „Platelet-rich plasma versus focused shock waves in the treatment of jumper’s knee in athletes.” Am J Sports Med. 2013; 41: 795–803
8. Rudavsky A, Cook J: „Physiotherapy management of patellar tendinopathy (jumper’s knee).” Journal of Physiotherapy 60: 122–129